เคยมั้ย..รู้สึกว่าตัวเองแสดงละครได้อย่างสุดๆ..
วันนี้..เรากลายเป็นหมอ..
ที่โกหกคนไข้..
สองเหตุการณ์
เหตุการณ์แรก..
คนไข้อายุ35ปี..
เป็นAutismและAsthma แบบมารดาเป็นจิตเวช..
ไม่ได้รับวินิจฉัยและรักษาเรื่องAutismมาก่อน..
ทั้งที่พี่สามคนเป็นครู
(ทั้งในโรงเรียนอำเภอ..และถึงระดับโรงเรียนจังหวัด)
ปรากฏว่า..
คนไข้หลงมาเข้ามือ..หมอจบใหม่..น้อยๆ..
เนื่องจากคนไข้ยอมAdmitเพราะหอบมากเป็นครั้งแรก..
แถมยอมใช้ยาพ่น..
ยอมอาบน่ำ..ไม่ซกมก..สกปรกเหมือนเคย..
เพราะไอ้หมอเจ้าของไข้มันขี้้บ่น..
ช่างว่า..ช่างบ่น จู้จี้จุกจิก..
ดุด่าไม่ไว้หน้า..
พร้อมทะเลาะกับคนไข้เกเรทุกระดับ
แถมตามจิกญาติยังกับตามลูกหนี้..
กว่าหมอจะรู้ตัว..
หมอก็กลายเป็นคนที่ญาติพี่น้องหวังพึ่งพาในประสิทธิภาพ
"ปราบ"คนไข้(แก่ๆ)ดื้อ..ไปซะแล้ว..
ลำไยไม่กินกับข้าว..กินแต่ข้าวเปล่าสองช้อนพูนๆต่อมื้อ
..
เพราะหมอยุ่งไม่ได้บอกให้กินข้าวกับกับข้าว..
บอกแค่ให้กินข้าวครบสามมื้อ
ตรงเวลา..
ญาติไม่รู้จะทำยังไง..
เลยพามารพ.สองวันติดๆกัน..เพื่อตามหาหมอยุ่ง..
(เพราะแพทย์จอมยุ่งอยู่เวร..ฉะนั้นเคสไม่ด่วนเลยเข้าพบหมอคนอื่นที่OPD)
(..นี่มันอะไรกันนี่!!???..)
จนวันนี้ลงเวร..
คุณลำไยและคุณครูพี่สาวเลยได้พบหมอจอมบ่น..สมใจ
เราเข้าใจว่าบางครั้งคนไข้มารพ.เพราะทุกข์..
ไม่ได้ต้องการยา..
(ซึ่งเป็นนิสัยของคนไข้บางคนที่เราอยากจับมาอบรมใหม่)
บางครั้งการอธิบาย..การรับฟังของเรา..
ช่วยคนไข้ได้มากกว่ายาเสียอีก..
แต่เพิ่งเจอนี่แหละ..
คนไข้(และพี่สาว)
ที่อยากกินข้าว..แต่กินไม่ได้..นอนไม่ได้..
มารพ.เพื่อต้องการให้หมอสั่งให้กิน..สั่งให้นอน..
พระเจ้า!!
หมอจะทำอะไรได้ล่ะเนี่ย..
(ขับรถก็ไม่เป็น..โดดงานก็ไม่ได้..หนียังไงก็หนีไม่พ้น..)
เลยต้องปั้นหน้าใจดี..(ดี๊ดี..ดุจนางฟ้า)
"บอก"คุณ"หนูน้อยลำไย"..ดีๆ
..
ว่าต้องกินกับข้าวด้วย..
ต้องนอนเวลานั้นๆ..
ต้องชมว่าอาบน้ำทุกวัน..เก่งจังเลย..
ดีมากที่ไม่กินข้าวบนเตียงแล้ว..
แต่ในใจ..
ทำไมต้องเป็นเรา(วะ)เนี่ย??
?
คนยิ่งยุ่งๆ..ตรวจOPDอยู่คนเดียว..
อยากจะบ้าตาย...
นี่คือละครโกหก..
"หน้าชื่นปากหวาน..แต่น้ำตาท่วมอก".
ฉากที่หนึ่ง..
